اول: من به بحث "خروج از حاکمیت " به عنوان یکی از دغدغه های فکری نخبگان،اهل سیاست که حاصل باز خوردفضای حاکم برعامه مردم است می نگرم نه به عنوان یک ایده و را ه حل ارائه شده توسط اصلاح طلبان درون حاکمیت،چرا که انان را اساسا آنان رانه دارای جسارت و شهامت تحقق این امر می بینم نه صاحب چنان بینش عمیق و منطقی سیاسی و اجتماعی که امکان تصمیم گیری مبتنی درک شرایط موجود را داشته باشند .
دوم:فضای گفتمان مطبوعاتی و رسانه ای در ایرانمشحون و مملواز مانور بر روی کلمات و اصطلاحات است به گونه ای که به جای آن که روی مفاهیم کار شود فقط صرفا روی برخی تعابیر و"کلمات" تاکید می شود و افکار عمومی مدتها به ان مشغول میگرددو سر انجام بدون آنکه حاصلی در دست بیاورد ، به سوی" کلمه ای" دیگر خواهد رفت .شاید علت این امر را باید در نوعی سرگشتگی جامعه ایرانی جستجو نمود که همواره مجموعه تلمبار شده ای از مطالبات فروخورده و انبار شده دارد ،و چون این مطالبات فرصت بروز نمی یابد ،به ناچار برای تحقق حداقلی از آن این جامعه مجبور است هربار به ریسمانی دست زند ، علمی بر افرازد تااز پس پرده ان خواستها و مطالبات واقعی خود را به ظهور برساند. به عنوان مثال رفتار مردم را در مواجهه با مساله "جامعه مدنی"،"اصلاحات"،"تساهل و تسامح"،"گذر از خاتمی"،و این اواخر"خروج از حاکمیت" را نگاه کنید ، اکثریت مردم از مبانی و مفاهیم این تعابیر آگاهی ندارد بلکه هردمی به یکی از انان متوسل می شود بلکه دوای دردش شود ولی چون اثری نمی بیند سراغ دیگری می رودو باز چون به نتیجه نمی رسد ...بعدی و بعدی...
به نظر من چنین تحلیلی در مورد انتخاب های مردم ( به خصوص جوانان ) نیز صادق است که در فرصت دیگری به ان پرداخته خواهد شد.
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}