تجربه عصر جدید وتاریخ سیاسی معاصر کشورهای جهان نشان می دهد جوامع دمکراتیک به رغم وجود اعتراضات عمومی و برپایی تظاهرات و یا گسترش انتقادها و مخالفت های شهروندان با سیاست های رسمی در مطبوعات،ازثبات بالا و مطمئنی برخوردار بوده اند حال آنکه در جوامع بسته علی رغم اینکه زمینه بروز مخالفت و اعتراض در آن موجود نیست وتمامی رسانه ها خبری و ارتباطی شدیدا تحت کنترل است،هر از چند گاهی کوچکترین بحران اجتماعی ، سیاسی واقتصادی و حتی طبیعی می تواند امنیت عمومی و ثبات اجتماعی-سیاسی را به یکباره متزلزل نموده و چه بسا به فروپاشی بینجامد. مقایسه پایداری و ثبات دمکراسی های اروپای غربی با نظام آهنین اتحاد جماهیر شوروی و دولت های توتالیتر اروپای شرقی بهترین نمونه برای تایید این مدعاست.
اظهارات یک فیزیکدان یا داستان نویس ناراضی می توانست برای برای ابرقدرتی مثل شوروی بحران ایجاد کنداما در کشوری مثل فرانسه اعتصابات چند هفته ای ویا جایگزینی پیاپی دولت ها در اثر بحران های سیاسی و اقتصادی در ایتالیا هیچ گاه نتوانسته است ثبات سیاسی و اجتماعی و پایداری نظام سیاسی این کشور ها را به خطر اندازد.(از پایان جنگ جهانی دوم تا کنون متوسط عمر دولت ها در ایتالیاقریب یک سال بوده است.)
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}