چندی پیش پلیس آمریکا اجازه ورود عکاس صدا و سیما به این کشور را نداد و با برخوردی تند و بسیار خشن او را با دست بند و پابند در همان فرودگاه بعد از ساعت ها بازجویی سوار هواپیمایی به مقصد لندن کرد.
عکاس بخت برگشته پس از بازگشت در برنامه گفتگوی خبری اخبار شبکه دوم به گله وشکایت از ممطبوعات و رسانه های داخلی پرداخت که چرا واکنشی نسبت به این خبر نشان ندادند حال انکه اگر همین اتفاق برای خبرنگاری آمریکایی می افتاد تا مدتها در محافل مطبوعاتی و سیاسی این کشور مرود بررسی قرار می گرفت.
به نظر من انصافَن حق با او ست.به راستی اگر همین رفتار با یک خبرنگار آمریکایی و توسط پلیس ایران می شد چه واکنشی از سوی رسانه های امریکایی در پی می داشت؟
به طور کلی چرا تشکل ها و محافل مطبوعاتی و دانشگاهی کمتر به مسائل سیاست خارجی می پردازند ؟ و چنین خبر هایی کمتر در داخل کشور بازتاب پیدا می کند؟چرا کمتر به مناسبت مسائل بین المللی در دانشگاهها تجمع ها یا حتی جلسات سخنرانی برگزار می شود؟
به گمان من غیر از آشفتگی و شلوغی بیش از حد فضای سیاسی کشور ودر گیری اکثر فعالان سیاسی و مطبوعاتی و حتی دانشگاهی با مسائل سیاست داخلی ،می توان به استفاده از تمام ظرفیت سیاست خارجی در موارد داخلی، نیزاشاره نمود.درواقع افکار عمومی به این نتیجه رسیده که همواره از سیاست خارجی برای کنترل فضای داخلی استفاده می شود و تبلیغات گسترده وتمام عیار دولتی و حکومتی به جای برخورد مبتنی بر منافع ملی در رویارویی با بسیاری از اخبار و حوادث بین المللی مانند قضیه ی فلسطین،صلح خاورمیانه ، آمریکا و در گذشته در مورد بوسنی ، افغانستان و... این تصور به حق را در بسیاری از اذهان ایجاد می کند که سیاست خارجی هزینه توجیه و سرپوش گذاری بر بسیاری کاستی ها و نواقص سیاست داخلی می شود.
از نظر دوستان در این زمینه استقبال می کنم.
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}