دستیابی به تسلیحات نظامی یکی از مهم ترین فاکتور های حفظ توازن سیاسی و نظامی است. از این بسیاری از دولت ها برای حفظ و تحکیم بازدارندگی نظامی و و حفظ امنیت منطقه خویش تا حد لزوم خود را به تسلیحات نظامی پیشرفته مجهز می کنند.این امر در روابط بین الملل به صورت عرفی رایج و مقبول جامعه جهانی درآمده است.
به عنوان نمونه مجهز بودن اسرائیل تا بالاترین حد ممکن به تسلیحات اتمی، آنگاه که وضعیت سیاسی و نظامی منطقه خاورمیانه درنظر گرفته شود ،کاملا توجیه پذیر است و همین گونه است نمونه پاکستان .
در این میان با توجه به شرایط منطقه ، نزدیکی ترکیه به اسرائیل ، وضعیت عراق، تجهیز پاکستان به بمب اتمی و پایگاههای نظامی آمریکا در افغانستان و حضور این کشور در کشورهای حاشیه خلیج فارس، تلاش برای دستیابی به سلاح های اتمی و موشک های دور برد حق مسلم ایران به شما می رود. ازاین رو تلاش ایران برای دستیابی به تکنولوژی تولید موشک های دور برد -و تبلیغات به موقع رویِ آن- و نیز سلاح های اتمی - به فرض صحت ادعاهای آمریکا- کاملا قابل توجیه است.
اما چرا هرگونه تلاش ایران برای دستیابی به اینگونه تجهیزات با واکنش منفی مجامع بین المللی و آمریکا و حتی اروپا مواجه می شود؟
1. مهمترین مساله نوع روابط ایران با آمریکا و اتحادیه اروپا ست. منافع مشترک مهمترین عامل تنظیم روابط سیاسی است. به عنوان نمونه اگر در مورد پاکستان به خاطر داشته باشید پس از ازمایش هسته ای چند سال پیش به شدت از سوی اتحادیه اروپا وآمریکا مورد فشار و حتی تحریم قرار گرفته بود ولی نوع واکنش این کشور در مورد قضیه حمله آمریکا به افغانستان حجم عظیمی از فشار ها روی این کشور را مرتفع نمود.
2. مجموعه تصمیمی گیری های مقامات ایرانی از حکومت ایران تصویری نامفهوم و غیر قابل اعتماد ساخته است. تصویری که مدام ذهنیت مربوط عراق و سر نوشت کویت را یادآوری می کند. در واقع وقتی از ایران صدایی واحد در تداوم مشی سیاسی مشخصی به گوش نمی رسد ، امکان هر گونه واکنشی از آن محتمل است و این خود جو بی اعتمادی نسبت به ابران و دولت ان را تشدید می کند.
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}