این روز ها جسته و گریخته از لیست انتخاباتی گروهای اصلاح طلب و به خصوص مشارکت در انتخابات شورا ، سخن به میان آمده است. قرار گرفتن برخی نام ها چون زهره آقاجری-خواهر هاشم آقاجری- و نیز خبری که چندی پیش متنشر شده بود مبنی بردعوت از همسران و اقوام روزنامه نگاران در بند برای نام نویسی ، حکایت ازسیاست مشارکت برای تقویت جو احساسی فضای انتخابات دارد. هرچند معتقدم تاکید بر چنین ابزاری برای کشاندن مردم به پای صندوق های رای ، منجر به انتخابی سلبی به جای انتخاب اثباتی شده و چندان برای روند گسترش آگاهی سیاسی -اجتماعی مفید نخواهد بود اما برای پیش برد استراتژی امتیاز گیری و فرستادن پالس های هشدار دهنده برای حاکمیت- چونان که در انتخابات بهمن 78 مد نظر بود و البته در برخی حوزه های عقیم ماند و در بعضی موارد نتیجه بخش شد- می تواند همچنان توجیه پذیر باشد.
در جریان انتخابات ریاست جمهوری ، طرح بحث رفراندم و نیز نوع تبلیغات مشارکت و حتی سود جستن از فیلم فیزیوتراپی حجاریان ، نیز منجر به همین بحث شده بود که آیا می توان برای گرفتن رای بر امواج احساسی سوار شد و جوی پوپولیستی راه انداخت یا نه؟-بحثی که بعد ها توسط خود حجاریان نیز مطرح شد -.به گمان من پاسخ به چنین سوالی را باید به دو بخش تقسیم نمود :
یک طرف ماجرا به ماهیت ذاتی دمکراسی و انتخابات دمکراتیک بازمی گردد. انتخابات چیزی جز تلاش برای کسب اکثریت آرا نیست و بلقوه اتخاذ هر روشی تا انجا که حقوق دیگر نامزد ها خدشه ای وارد نیاورد مجاز می شمارد. از سوی دیگر کسب حداکثر آرا جز با راه انداختن موجی وسیع و پرقدرت حاصل نخواهد شد این خود مستلزم به کار گیری روش هایی ست که منجر به جوی مهیج و احساسی گردد. شاید بتوان این مساله را آفت دمکراسی نامید چرا که رای را به تابعی از توان رسانه ای و تبلیغاتی طرف های حاضر مبدل می سازد ولی از آنجا الگوی بدیلی جایگزینش نمی توان کرد چاره ای جز تن دادن به ان متصورنیست . همین جاست که برخی از علم انتخابات سخن به میان می آوررند.
سوی دیگر قضیه شرایط سیاسی ،اجتماعی و فرهنگی جامعه ایرانی ست که هموراه بستری مهیا برای تشکیل و راه اندازی چنین امواجی دارد.
پرداختن به این بخش ، به همراه تجربه انتخابات شورا ها در رشت که بی ارتباط با موضوع بحث ما نیست را به وقتی دیگر موکول می کنم.
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}