وقتی اکثریت یک جامعه به این نتیجه می رسند که در یک انتخابات شرکت نکنند و در واقع از حق انتخاب خود استفاده نکنند ، به این معنا ست که راه و روش دیگری برای انتقال نظراتشان به حاکمیت یافته اند.
اکنون که اکثریت قابل توجهی از مردم - قریب به 70درصد در اکثر مراکز استانها و شهر های بزرگ و بیش از 80در صد در تهران و حدود 51 در صد در کل کشور - تصمیم به عدم مشارکت در فرایند مسالمت آمیز اعمال قدرت سیاسی گرفته اند ، بالقوه به این معنا ست که خود را برای تحمل هزینه های چنین تصمیمی آماده و مهیا ساخته اند.
بی شک قهر با صندوق های رای ازسویی دست انحصار طلبان را در استفاده از ابزار ها و امکانات نهاد های انتخابی بیشتر باز خواهد گذاشت - که نمونه اش را شهرداری تهران خواهیم دید-و از سوی دیگر به رادیکالیزه شدن فضای سیاسی منجر خواهد شد و این خود هزینه کار سیاسی را چنان بالا خواهد برد که جز سرخوردگی جمعیت مسالمت جو و تهیج گروه های ماجرا جو در دست زدن به شورش های کور ، حاصل دیگری نخواهد داشت.
در مجموع بر این عقیده ام که جامعه ایرانی ، امروز دیگر جامعه ای از دست رفته است . جمعیتی خسته ، کم حوصله و عجول با ذهنی انباشته از شعار و تبلیغات پوچ و داد و فریاد که شاید دیگر کمتر بتوان به راحتی و سهولت با او از دمکراسی و روند تدریجی تغییرات اجتماعی سخن گفت . جریان وقایع او را به سرعت به سمت تند خویی و برخورد های خشن می کشاند و جرقه های چنین رفتاری به راحتی می تواند زده شود و منجر به انفجاری سهمگین و دور از انتظار شود.
فراموش نکنیم که زمینه بسیاری از واکنش های اجتماعی و سیاسی در جامعه ما گاه به سرعت و به گونه ای خاموش و بی صدا شکل می گیرند که همه حتی خود مردم را نیز غافل گیر می کند چرا که اصولا رفتار ِ جمعی ِ توده های سازمان نیافته، را زیرگروه های کوچکی سامان می دهند که خود به تنهایی تصوری از شکل نهایی تصمیم خود ندارند.
مهمترین وظیفه فعالان سیاسی و دلبستگان دمکراسی در این شرایط می تواند ، زمینه سازی برای افزایش آگاهی های عمومی و تلاش برای مهیا نمودن بستر استفاده از تمامی امکاناتی که مردم را امبدوار به روی آوردن به روش های مسالمت جویانه اعمال قدرت می کند باشد تا شاید بتواند از این طریق هرگونه تغییر و دگرگونی ناگهانی و زودرس را به تاخیر انداخت.
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}