حاکمیت جمهوری اسلامی ، در این ایام دروضع خاصی قرار گرفته است. از یک سوی برای حفظ اقتدار خود در داخل باید همچنان ژست ایستادگی و پایداری بر اصول بگیرد و آمریکاییان را "مغرورانی احمق "بنامد و از سوی دیگر به شدت نگران از دست رفتن قدرت و ثروت شیرین و البته باد آورده ای ست که در صورت مقابله ی نظامی ، در یک چشم به هم زدن از کف خواهد رفت و به خوبی نیز می دانند که رجز های افرادی چون دکتر عباسی - در گفتگوی چند شب پیش خبر شبکه ی دوم - که لاف می زد که در صورت استفاده از یک دهم نیروی های بسیجی ( هشتصد هزار نفر از جمع هشت میلیون نفر) ایران به جهنمی برای آمریکاییان تبدیل خواهیم کرد، مزخرفی بیش نیست .
لذا دستگاه سیاست خارجی مجبور است در بیرون تصویری به مراتب نرم تر از گردن کلفتی های بوق های رسمی داخلی ، نشان دهد. اکنون که حتی روسیه هم بر ایران برای امضای پیمان الحاقی منع گسترش سلاح های هسته ای فشار وارد آورده است - این پیمان اجازه بازدید سرزده از تمامی تاسیسات هسته ای را به نمایندگان آژانس اتمی می دهد - ونیز با جدی شدن تهدیدات ، کم کم باید شاهد برخی نرمش های موثر ولی نه چندان واضح در تغییر سیاست مقامات ایرانی و برخی امتیاز دادن های پشت پرده و پنهانی آنان باشیم. شاید این گزارش روزنامه ی هاآرتس مبنی بر توقف تمرینات نظامی سپاه پاسداران با خلبانان انتحاری لبنانی و انتقال برخی تجهیزات نظامی سنگین از مرز اسرائیل و لبنان به مناطق شرقی این کشور توسط نیروهای سپاه ، نشانه ای از این انعطاف ها باشد.
![[Powered by BLOGGER]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}